Δεν ξέρω για εσάς , αλλά κάθε τέτοια μέρα , με βρίσκει με αρκετά καταθλιτική διάθεση για όσα πέρασαν αλλά δεν τους έδωσα σημασία , για όσα δεν έκανα ενώ μου δόθηκε η ευκαιρία , και τέλος για όσα έκανα και εχω μετανιώσει πικρά για αυτά , μέσα στο 2008. Ίσως μία τέτοια μέρα είναι κατάλληλη για να δούμε που οδηγούμε τη ζωή μας , καθοδηγούμενη μέσα από την δικαιολογία του πεπρωμένου . ’’Ήταν μοιραίο...’’’ λέμε για κάτι όταν δεν μπορούμε να αποδώσουμε τις ευθύνες στον εαυτό μας .
Δυστυχώς , στη δική μου περίπτωση όλες οι ευθύνες επιβάρυναν την δική μου πλάτη , αφού λόγω επιλογών, έφερα τη ζωή μου στο σημείο στο οποίο βρίσκεται .
Κάμποσες αποτυχημένες γνωριμίες με αποκορύφωμα την γνωριμία με τον Θ.
Λυπάμαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα αλλά καμιά φορά η ζωή είναι τόσο ευμετάβολη όσο και ένα κομμάτι πλαστελίνη . Την πλάθουμε με τον δικό μας τρόπο , χωρίς να αφήσουμε κάτι να τη χαλάσει : και όταν γίνει αυτό , το αποδίδουμε στο υλικό και όχι στον δημιουργό . Γιατί έτσι έχουμε μάθει να κάνουμε από τα μικρά μας χρόνια : ’’ Αυτός το έκανε , Κυρία ...!’’ , λέγαμε μικροί και όχι : ’’ Εγώ ..!’’ Προφανώς φοβόμαστε να σηκώσουμε όλα τα βάρη των ευθυνών μας γιατί αυτό είναι και το πιο εύκολο .
Και όταν τις αναλάβουμε τις αισθανόμαστε πιο βαριές και από ένα τόνο τσιμέντο .
Ευθύνη είναι να ξέρεις πως τελειώνοντας κάτι , κάτι άλλο τελειώνει μαζί του : και αυτό στην ουσία είναι που μας φοβίζει .
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου