Σήμερα ήταν μία πολύ ιδαίτερη μέρα για μένα: ξεκινήσαμε τις πρακτικές ασκήσεις στα πλαίσια των σπουδών μου...
Η σκέψη του εαυτού μου ως δάσκαλο, είναι αλήθεια ότι μου άρεσε , αλλά δεν με ενθουσίαζε αφού λόγω συνθηκών επέλεξα να μην σπουδάσω αυτό που ήθελα πάντα..
Σήμερα, όμως , κάτι άλλαξε μέσα μου ..Με το που πάτησα το πόδι μου στο δημοτικό σχολείο, ένιωσα μια μεγάλη συγκίνηση , ένα ρίγος .. Ένιωσα ότι πραγματικά ανήκα σε αυτό τον χώρο, σαν να ήμουν αναπόσπαστο μέρος του : και η μέρα θα πήγαινε ακόμα καλύτερα.
Το τέλος της σχολικής μέρας με βρήκε με ένα χαζό χαμόγελο σαν να είχα πάρει ecstacy. Ένιωσα τόσο υπέροχα που είχα γίνει κοινωνός μίας μικρής οικογένειας , αυτή της σχολικής τάξης , και ακόμα καλύτερα που είχα κάποιον ,όπως τα μικρά αυτά 8χρονα παιδιά, να μου υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι ωραία ...
Τελικά , είναι ευλογία να είσαι δάσκαλος και να έχεις 22 χαρούμενα προσωπάκια να σου χαμογελούν κάθε μέρα ..
ΥΓ: Η άναρτηση αυτή , είναι αφιερωμένη στα 22 αγγελούδια της Β’ τάξης του 1ου πειραματικού δημοτικού σχολείου Ιωαννίνων... Σας ευχαριστώ ... :)
