Τα χρόνια περνάνε χωρίς να καταλάβουμε πως ...Και οι σκέψεις , τα όνειρα , οι ελπίδες πετάνε μακριά σαν πουλιά ..Ενίοτε ξαναγυρίζουν άλλωτε για να μας υπενθυμίσουν πόσο αλλάξαμε και άλλωτε για να μας πουν δεν είναι κακό να αλλάζουμε , πως τα μετάλλια που μας δίνει η μοίρα είναι αυτές οι αλλάγές , μικρές και μεγάλες , καλές και κακές ... Για κάποιον που είναι στην ηλικία των 30 αυτές οι αλλαγές είναι ίσως μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια ..Για μένα που έχω διανύσει μόνο 19 χρόνια ζωής ,όμως, οι αλλαγές αυτές έρχονται με βίαιο τρόπο , αλλάζοντας όλη τη στοιχειώδη κοσμοθεωρία που είχα χτίσει μέχρι τότε...
Που είναι ο παλιός soulmate που απλά δεν ήταν τόσο εριστικός με τους άλλους ..Που δεν τον ένοιαζε τίποτε ;
Μέσα στον 1 1/2 χρόνο που βρίσκομαι στα Γιάννενα , όχι μόνο ενηλικιώθηκα ηλικιακά , αλλά και συναισθηματικά και ψυχικά ... Τώρα πια καταλάβαίνω ότι δεν είναι κακή αυτή η ενηλικίωση αλλά με βοηθά να σκέφτομαι πιο ξεκάθαρα , έστω και αν εκφράζω αυτές τις σκέψεις μου με λάθος τρόπο...
Το θέμα είναι να μπορέσω να ξεκλειδώσω όλα αυτά τα κουτάκια στο μυαλό μου που με κρατούν μέσα σε μία μερική ανασφάλεια και να δω ότι δεν είναι κακό να βλέπεις τα πράγματα έτσι όπως είναι , με την χαρούμενη και λυπημένη χροιά τους ....
***το post αυτό είναι αφιερωμένο στο μπισκοτάκι μου που ενίοτε του σπάω -λιγάκι , ε; - τα νεύρα ... ***
3 σχόλια:
και πόσο ακόμη θα αλλάζουμε τρόπο σκέψεις!
σίγα-σίγα θα ξεκλειδωθούν!
Ακόμα και 100 χρονών να είμαστε θα μαθαίνουμε...Σημασία έχει πως αξιοποιούμε τη γνώση που λαμβάνουμε...Σου εύχομαι να βρίσκεις τον δρόμο σου ανάμεσα σε όλους τους προβληματισμούς σου.
ναι ναι αλλάζεις και μαθαίνεις.
Αυτό είναι που σε κρατάει ζωντανό.
ΤΙ άλλο;
Δημοσίευση σχολίου