Από τις 2 Απρίλη που έγραψα και το τελευταίο ποστ , πέρασαν 7 ημέρες … WOW : Θα πει κάποιος , ξέρεις αριθμητική …
Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις μέρες προσπαθούσα να αποδώσω συμπεριφορές , γεγονότα και αντιδράσεις – κυρίως δικές μου – σε αιτίες και αφορμές.. Κάπου κουράστηκα να σκέφτομαι, να προσπαθώ να ανακαλύπτω πράγματα ώσπου κατάλαβα ότι είναι απλά δύσκολο να γίνει αυτό .. Ό,τι και να έκανα, το μυαλό μου θα πήγαινε στο συγκεκριμένο θέμα : ήταν σαφές ότι δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου. Ούτε αυτόν , ούτε αυτά που έκανε.. Ούτε μπορούσα να σβήσω ως δια μαγείας τις σκέψεις που έκανα.
Η θέση του ήταν εξίσου δύσκολη , όπως η δική μου, και για αυτό ήμουν βέβαιος .
Μιλήσαμε πολλές φορές , του εξήγησα , προσπάθησε να μου εξηγήσει … Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν πολυκαταλάβαινα τι προσπαθούσε να μου πει : ή εγώ είχα το πρόβλημα , και προφανώς υπήρχε διαρροή στο πολύχρωμο συννεφάκι που ζούσα ή αυτός δεν τα πήγαινε καλά με τον προφορικό λόγο.
Μου ζήτησε δεύτερη ευκαιρία , να ξαναπροσπαθήσουμε για άλλη μία φορά.. Δεν μου ήταν καθόλου εύκολη απόφαση. Είχα πληγωθεί και ήταν γεγονός. Προσπάθησα να δω κάποια πράγματα από την δική του πλευρά όμως.. Και αποφάσισα: ήθελα να είμαι μαζί του αλλά για μένα όλα θα ξεκινούσαν από την αρχή, σαν μην τον είχα γνωρίσει.. Και αυτό καλό είναι θα αναρωτηθεί κάποιος; Ίσως να μην είναι , αλλά για μένα αποτελεί μία νέα λύση για να περισώσω ό,τι μπορώ από μένα και από αυτόν. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι τον αγαπώ και ότι μία δεύτερη ευκαιρία δικαιούται ο καθένας.. Τώρα πια ,όμως, έχω το μυαλό μου στο κεφάλι και τα πόδια στο έδαφος. Ξέρω περισσότερο από τον καθένα τι ζητώ από μένα και από αυτόν και τι περιμένω : ίσως όχι τα ίδια πράγματα , όπως πριν , αλλά είμαι εδώ για να μάθω τι άλλο μπορώ να ζήσω. Ίσως ξαναπληγωθώ , αλλά θα έχω μεγαλύτερη δύναμη να το αντιμετωπίσω … Εξάλλου , όπως λέει και ο life_traveler , μέσα από αυτά που ζούμε συνεχίζουμε λίγο διαφορετικοί αλλά τις περισσότερες φορές είναι για καλό. Πάντα πιο χαλαρά όμως και με μεγαλύτερη συνέπεια στον εαυτό μας.
Ίσως το μεγαλύτερο ρίσκο που παίρνουμε στις ζωές μας να είναι να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες.
Ίσως η ζωή να μην τόσο γιορτινή όπως κάποτε περιμέναμε να είναι, αλλά αφού είμαστε εδώ το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χορέψουμε σε αυτό το ατελείωτο πάρτυ.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι μου άφησαν τα σχόλια τους στο προηγούμενο ποστ.. Ήσασταν σημαντική βοήθεια .. :)
