Που είναι ο soulmate ΟΕΟΟΟΟ;

Τα χρόνια περνάνε χωρίς να καταλάβουμε πως ...Και οι σκέψεις , τα όνειρα , οι ελπίδες πετάνε μακριά σαν πουλιά ..Ενίοτε ξαναγυρίζουν άλλωτε για να μας υπενθυμίσουν πόσο αλλάξαμε και άλλωτε για να μας πουν δεν είναι κακό να αλλάζουμε , πως τα μετάλλια που μας δίνει η μοίρα είναι αυτές οι αλλάγές , μικρές και μεγάλες , καλές και κακές ... Για κάποιον που είναι στην ηλικία των 30 αυτές οι αλλαγές είναι ίσως μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια ..Για μένα που έχω διανύσει μόνο 19 χρόνια ζωής ,όμως, οι αλλαγές αυτές έρχονται με βίαιο τρόπο , αλλάζοντας όλη τη στοιχειώδη κοσμοθεωρία που είχα χτίσει μέχρι τότε...
Που είναι ο παλιός soulmate που απλά δεν ήταν τόσο εριστικός με τους άλλους ..Που δεν τον ένοιαζε τίποτε ;
Μέσα στον 1 1/2 χρόνο που βρίσκομαι στα Γιάννενα , όχι μόνο ενηλικιώθηκα ηλικιακά , αλλά και συναισθηματικά και ψυχικά ... Τώρα πια καταλάβαίνω ότι δεν είναι κακή αυτή η ενηλικίωση αλλά με βοηθά να σκέφτομαι πιο ξεκάθαρα , έστω και αν εκφράζω αυτές τις σκέψεις μου με λάθος τρόπο...
Το θέμα είναι να μπορέσω να ξεκλειδώσω όλα αυτά τα κουτάκια στο μυαλό μου που με κρατούν μέσα σε μία μερική ανασφάλεια και να δω ότι δεν είναι κακό να βλέπεις τα πράγματα έτσι όπως είναι , με την χαρούμενη και λυπημένη χροιά τους ....


***το post αυτό είναι αφιερωμένο στο μπισκοτάκι μου που ενίοτε του σπάω -λιγάκι , ε; - τα νεύρα ... ***

Καλέ, ο γιος του τάδε δεν είναι αυτός ....;;

Χώρα: Ελλάδα
Περιοχή: Ιωάννινα

Ημέρα: Πέμπτη, 5-2-09

Μία νέα μέρα είχε ξεκινήσει για τον soulmate : ήπιε το καφεδάκι του , ντύθηκε , στολίστηκε και πήρε τον γνωστό δρόμο για τη σχολή του...Πολύ αγχωμένος για το μάθημα που έδινε, αλλά σκεφτόταν ότι όλα θα πάνε καλά.
Γυρίζοντας, περπάτησε από τον αγαπημένο του δρόμο και σκεφτόταν πολλά , ωραία ευχάριστα πράγματα -καθόλου σύνηθες , βέβαια , αλλά τέσπα -... ώσπου χτυπά το κινητό του ..
Ήταν μία από τις αγαπημένες του αδερφές- έχει και πολλές ο άτιμος - ...
Τα νέα με εξόργισαν ... Η καλή αδερφούλα μου , ήθελε να με προειδοποιήσει για επερχόμενο τηλεφώνημα της mother με ανακριτικό περιεχόμενο: πριν λίγες μέρες , είχα επισκεφτεί το τότε αγόρι μου στην πόλη που σπουδάζει , μία μικρή επαρχιακή πόλη κοντά στα Γιάννενα.Χαρούμενος τότε που θα τον έβλεπα , δεν με ένοιαζε τίποτε... Πήρα και εγώ το καλαθάκι μου και κατέφθασα..
Σε αυτό το σημείο αξίζει να κάνω μία διευκρίνιση : κατάγομαι από μία επαρχιακή πόλη κοντά στα Γιάννενα, που αγαπημένο χόμπι όλων είναι η κοινωνική κριτική ( είναι πιο σύγχρονος ο όρος , σας παρακαλώ ...)
Επανέρχομαι , λοιπόν , στο θέμα : το τηλεφώνημα έλεγε πως κάποια στιγμή της ημέρας , θα μου τηλεφωνούσε η μητέρα μου , γιατί καποιος από την πολυκατοικία μας , της πρόφτασε ότι με είδε σε αυτή την πόλη , με ένα αγόρι , μάλλον - το μάλλον μου άρεσε ...- φίλο μου ..
Η αδερφή μου που ξέρει για μένα , μου είπε ότι η καλή , συμπαθητική - Θου Κύριε - γειτόνισσα πρέπει να προέβει και σε άλλες λεπτομέρειες , τρίτου τύπου ..
Εκείνη τη στιγμή , όπως λέμε και εμείς τα νιάτα , τα πήρα στο κρανίο ...Και αυτό για 2 λόγους: ο πρώτος , αφενός , είναι ότι ακόμα και φίλος μου να ήταν , δεν είχε κανένα δικαίωμα να ’’ενημερώσει’’ για το ταξίδι μου και ο δεύτερος ,αφετέρου , είναι γιατί δεν ξέρω σε τι είδους λεπτομέρειες προέβη και στο κάτω-κάτω δεν την νοιάζει ποιον βάζω στο κρεβάτι μου και ποιον δεν βάζω..
Οι γονείς μου δεν γνωρίζουν ακόμα για μένα , αλλά ειλικρινά μακάρι να κατάλαβαν κάτι ... Κουράστηκα να προσπαθώ να μην γίνομαι έρμαιο σχολίων κάποιων ’’κυριών’’ ... Ήθελα να ζήσω εκείνη τη στιγμή και την έζησα , με το αγόρι μου και με οποιονδήποτε άλλο.. Και κανείς δεν θα με εμπόδιζε..
Μάλλον, αυτή είναι η κατάρα του να ζεις στην Ελλάδα και πιο ειδικά , να σπουδάζεις σε πόλη κοντά στο πατρικό σου..
Μακάρι να καταλάβανε κάτι , διαφορετικά θα τους το πω εγώ... Καιρός γαρ εγγυς ..

Στο βράχο - Ξύλινα σπαθιά

Αφιερωμένο στη γλυκειά μου Όλυ και σε όλους όσοι , ενίοτε κάνουν όνειρα...



Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού
και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι
κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά
τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι
τους κοιτάω να πλανιούνται μακρυά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει
κάποιος απ'αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει


άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

Στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά
και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι
ότι έπρεπε να φύγουνε ξανά
ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι
και την πιο παραμυθένια αμμουδιά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει
κάποιος απ'αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει
θυμήσου, τότε που σ'άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο
το βράχο, που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ'τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι,η μόίρα
θυμάμαι τ'αρωμά της
τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ'τα βλέματά της
πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της
__________________
Σταματήστε τη γη να κατέβω.