Η φωνή που με καλεί συνεχώς έχει παράξενη χροιά.Είναι μία ερμαφρόδιτη χροιά προκλητική και απαράδεκτα κοινωνική. Μην ξεχνιέσαι όμως.Είναι αυτή που σε προσκαλεί στις αβύσσους. Μωβ άβυσσοι, που σε στροβιλίζουν και όσο στροβιλίζεσαι, τόσο γοητεύεσαι που έχεις γίνει μέρος αυτού του κυνικού χορού.
Αυτό με κάνει επικίνδυνο.
Η ανάσα μου βαριά. Προσπαθώ να πάρω αέρα αλλά πνίγομαι τόσο από την επιθυμία να βρίσκομαι εκεί, που νιώθω σαν να πεθαίνω. Σαν να ζω μία υπερβατική εμπειρία, πέρα από κάθε λογική. Σαν να πετώ στα σύννεφα, χωρίς τη βαρύτητα να με γειώνει.
Σε λίγη ώρα, όλα θα επιστρέψουν στην κανονική τους μορφή, έχοντας απεκδυθεί το διαφορετικό και το ξένο που σαγηνεύει κάθε βλέμμα.
« Γιατί δεν λες κάτι;» με ρώτησε η φωνή. Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα τι να πω. Αν μπορούσα να εκφραστώ, δεν θα γινόταν με λέξεις αλλά μάλλον με κραυγή.
« Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα, αλλά μάλλον δεν θα είχε σημασία. Τι νόημα έχουν δύο, τρεις συλλαβές;»
« Οι συλλαβές δημιουργούν μία λέξη, και οι λέξεις , πρόταση. Η έκφραση σκέψεων είναι το αποτέλεσμα όλων. Αν, όμως, φοβάσαι να ξεστομίσεις κάτι, αυτό συμβαίνει γιατί δεν θέλεις να είσαι εδώ.»
« Δεν έχει σημασία αν θέλω να είμαι εδώ. Όπως και να έχει, σε λίγη ώρα εσύ και εγώ θα μοιραζόμαστε πάλι αυτ'ο το σώμα χωρίς κοινές σκέψεις και συναισθήματα, χωρίς λόγο και αντίλογο, θέληση και αποστροφή να μοιραστούμε επιθυμίες. Όλα θα ξαναγίνουν όπως πρώτα, φυσιολογικά.»
« Φυσιολογικά, ε; Αυτή η λέξη καλύπτει κάθε αμαρτία.»
« Κάθε λέξη, όπως η αμαρτία, που μπορεί να γίνει έξη. Πόσο λάθος θα ήταν να γίνει μία συνήθεια του μυαλού, μία επαναλαμβανόμενη πράξη, χωρίς νόημα!

Batman: the return :P

Από τις 2 Απρίλη που έγραψα και το τελευταίο ποστ , πέρασαν 7 ημέρες … WOW : Θα πει κάποιος , ξέρεις αριθμητική …

Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις μέρες προσπαθούσα να αποδώσω συμπεριφορές , γεγονότα και αντιδράσεις – κυρίως δικές μου – σε αιτίες και αφορμές.. Κάπου κουράστηκα να σκέφτομαι, να προσπαθώ να ανακαλύπτω πράγματα ώσπου κατάλαβα ότι είναι απλά δύσκολο να γίνει αυτό .. Ό,τι και να έκανα, το μυαλό μου θα πήγαινε στο συγκεκριμένο θέμα : ήταν σαφές ότι δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου. Ούτε αυτόν , ούτε αυτά που έκανε.. Ούτε μπορούσα να σβήσω ως δια μαγείας τις σκέψεις που έκανα.

Η θέση του ήταν εξίσου δύσκολη , όπως η δική μου, και για αυτό ήμουν βέβαιος .

Μιλήσαμε πολλές φορές , του εξήγησα , προσπάθησε να μου εξηγήσει … Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν πολυκαταλάβαινα τι προσπαθούσε να μου πει : ή εγώ είχα το πρόβλημα , και προφανώς υπήρχε διαρροή στο πολύχρωμο συννεφάκι που ζούσα ή αυτός δεν τα πήγαινε καλά με τον προφορικό λόγο.

Μου ζήτησε δεύτερη ευκαιρία , να ξαναπροσπαθήσουμε για άλλη μία φορά.. Δεν μου ήταν καθόλου εύκολη απόφαση. Είχα πληγωθεί και ήταν γεγονός. Προσπάθησα να δω κάποια πράγματα από την δική του πλευρά όμως.. Και αποφάσισα: ήθελα να είμαι μαζί του αλλά για μένα όλα θα ξεκινούσαν από την αρχή, σαν μην τον είχα γνωρίσει.. Και αυτό καλό είναι θα αναρωτηθεί κάποιος; Ίσως να μην είναι , αλλά για μένα αποτελεί μία νέα λύση για να περισώσω ό,τι μπορώ από μένα και από αυτόν. Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι τον αγαπώ και ότι μία δεύτερη ευκαιρία δικαιούται ο καθένας.. Τώρα πια ,όμως, έχω το μυαλό μου στο κεφάλι και τα πόδια στο έδαφος. Ξέρω περισσότερο από τον καθένα τι ζητώ από μένα και από αυτόν και τι περιμένω : ίσως όχι τα ίδια πράγματα , όπως πριν , αλλά είμαι εδώ για να μάθω τι άλλο μπορώ να ζήσω. Ίσως ξαναπληγωθώ , αλλά θα έχω μεγαλύτερη δύναμη να το αντιμετωπίσω … Εξάλλου , όπως λέει και ο life_traveler , μέσα από αυτά που ζούμε συνεχίζουμε λίγο διαφορετικοί αλλά τις περισσότερες φορές είναι για καλό. Πάντα πιο χαλαρά όμως και με μεγαλύτερη συνέπεια στον εαυτό μας.

Ίσως το μεγαλύτερο ρίσκο που παίρνουμε στις ζωές μας να είναι να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες.

Ίσως η ζωή να μην τόσο γιορτινή όπως κάποτε περιμέναμε να είναι, αλλά αφού είμαστε εδώ το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χορέψουμε σε αυτό το ατελείωτο πάρτυ.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσοι μου άφησαν τα σχόλια τους στο προηγούμενο ποστ.. Ήσασταν σημαντική βοήθεια .. :)

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω γιατί το έκανες αυτό... Ακόμα δεν μπορω να το πιστέψω. Ίσως δεν θέλω...Όμως φτάσαμε ως εδώ.. Ή μάλλον έφτασες . Το κεφάλι μου βουΐζει από τις απανωτές σκέψεις..Αλλά πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι..Είναι το μόνο που μου κάνει κακό.
Λυπάμαι που σου έδειξα όσα δεν είχα τολμήσει να δείξω σε άλλους .
Απλά λυπάμαι..
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και αυτό με σκοτώνει.
Να προσέχεις..
Σ’αγαπώ ..

Back to school ..

Σήμερα ήταν μία πολύ ιδαίτερη μέρα για μένα: ξεκινήσαμε τις πρακτικές ασκήσεις στα πλαίσια των σπουδών μου...
Η σκέψη του εαυτού μου ως δάσκαλο, είναι αλήθεια ότι μου άρεσε , αλλά δεν με ενθουσίαζε αφού λόγω συνθηκών επέλεξα να μην σπουδάσω αυτό που ήθελα πάντα..
Σήμερα, όμως , κάτι άλλαξε μέσα μου ..Με το που πάτησα το πόδι μου στο δημοτικό σχολείο, ένιωσα μια μεγάλη συγκίνηση , ένα ρίγος .. Ένιωσα ότι πραγματικά ανήκα σε αυτό τον χώρο, σαν να ήμουν αναπόσπαστο μέρος του : και η μέρα θα πήγαινε ακόμα καλύτερα.
Το τέλος της σχολικής μέρας με βρήκε με ένα χαζό χαμόγελο σαν να είχα πάρει ecstacy. Ένιωσα τόσο υπέροχα που είχα γίνει κοινωνός μίας μικρής οικογένειας , αυτή της σχολικής τάξης , και ακόμα καλύτερα που είχα κάποιον ,όπως τα μικρά αυτά 8χρονα παιδιά, να μου υπενθυμίζει ότι η ζωή είναι ωραία ...
Τελικά , είναι ευλογία να είσαι δάσκαλος και να έχεις 22 χαρούμενα προσωπάκια να σου χαμογελούν κάθε μέρα ..

ΥΓ: Η άναρτηση αυτή , είναι αφιερωμένη στα 22 αγγελούδια της Β’ τάξης του 1ου πειραματικού δημοτικού σχολείου Ιωαννίνων... Σας ευχαριστώ ... :)

Που είναι ο soulmate ΟΕΟΟΟΟ;

Τα χρόνια περνάνε χωρίς να καταλάβουμε πως ...Και οι σκέψεις , τα όνειρα , οι ελπίδες πετάνε μακριά σαν πουλιά ..Ενίοτε ξαναγυρίζουν άλλωτε για να μας υπενθυμίσουν πόσο αλλάξαμε και άλλωτε για να μας πουν δεν είναι κακό να αλλάζουμε , πως τα μετάλλια που μας δίνει η μοίρα είναι αυτές οι αλλάγές , μικρές και μεγάλες , καλές και κακές ... Για κάποιον που είναι στην ηλικία των 30 αυτές οι αλλαγές είναι ίσως μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια ..Για μένα που έχω διανύσει μόνο 19 χρόνια ζωής ,όμως, οι αλλαγές αυτές έρχονται με βίαιο τρόπο , αλλάζοντας όλη τη στοιχειώδη κοσμοθεωρία που είχα χτίσει μέχρι τότε...
Που είναι ο παλιός soulmate που απλά δεν ήταν τόσο εριστικός με τους άλλους ..Που δεν τον ένοιαζε τίποτε ;
Μέσα στον 1 1/2 χρόνο που βρίσκομαι στα Γιάννενα , όχι μόνο ενηλικιώθηκα ηλικιακά , αλλά και συναισθηματικά και ψυχικά ... Τώρα πια καταλάβαίνω ότι δεν είναι κακή αυτή η ενηλικίωση αλλά με βοηθά να σκέφτομαι πιο ξεκάθαρα , έστω και αν εκφράζω αυτές τις σκέψεις μου με λάθος τρόπο...
Το θέμα είναι να μπορέσω να ξεκλειδώσω όλα αυτά τα κουτάκια στο μυαλό μου που με κρατούν μέσα σε μία μερική ανασφάλεια και να δω ότι δεν είναι κακό να βλέπεις τα πράγματα έτσι όπως είναι , με την χαρούμενη και λυπημένη χροιά τους ....


***το post αυτό είναι αφιερωμένο στο μπισκοτάκι μου που ενίοτε του σπάω -λιγάκι , ε; - τα νεύρα ... ***

Καλέ, ο γιος του τάδε δεν είναι αυτός ....;;

Χώρα: Ελλάδα
Περιοχή: Ιωάννινα

Ημέρα: Πέμπτη, 5-2-09

Μία νέα μέρα είχε ξεκινήσει για τον soulmate : ήπιε το καφεδάκι του , ντύθηκε , στολίστηκε και πήρε τον γνωστό δρόμο για τη σχολή του...Πολύ αγχωμένος για το μάθημα που έδινε, αλλά σκεφτόταν ότι όλα θα πάνε καλά.
Γυρίζοντας, περπάτησε από τον αγαπημένο του δρόμο και σκεφτόταν πολλά , ωραία ευχάριστα πράγματα -καθόλου σύνηθες , βέβαια , αλλά τέσπα -... ώσπου χτυπά το κινητό του ..
Ήταν μία από τις αγαπημένες του αδερφές- έχει και πολλές ο άτιμος - ...
Τα νέα με εξόργισαν ... Η καλή αδερφούλα μου , ήθελε να με προειδοποιήσει για επερχόμενο τηλεφώνημα της mother με ανακριτικό περιεχόμενο: πριν λίγες μέρες , είχα επισκεφτεί το τότε αγόρι μου στην πόλη που σπουδάζει , μία μικρή επαρχιακή πόλη κοντά στα Γιάννενα.Χαρούμενος τότε που θα τον έβλεπα , δεν με ένοιαζε τίποτε... Πήρα και εγώ το καλαθάκι μου και κατέφθασα..
Σε αυτό το σημείο αξίζει να κάνω μία διευκρίνιση : κατάγομαι από μία επαρχιακή πόλη κοντά στα Γιάννενα, που αγαπημένο χόμπι όλων είναι η κοινωνική κριτική ( είναι πιο σύγχρονος ο όρος , σας παρακαλώ ...)
Επανέρχομαι , λοιπόν , στο θέμα : το τηλεφώνημα έλεγε πως κάποια στιγμή της ημέρας , θα μου τηλεφωνούσε η μητέρα μου , γιατί καποιος από την πολυκατοικία μας , της πρόφτασε ότι με είδε σε αυτή την πόλη , με ένα αγόρι , μάλλον - το μάλλον μου άρεσε ...- φίλο μου ..
Η αδερφή μου που ξέρει για μένα , μου είπε ότι η καλή , συμπαθητική - Θου Κύριε - γειτόνισσα πρέπει να προέβει και σε άλλες λεπτομέρειες , τρίτου τύπου ..
Εκείνη τη στιγμή , όπως λέμε και εμείς τα νιάτα , τα πήρα στο κρανίο ...Και αυτό για 2 λόγους: ο πρώτος , αφενός , είναι ότι ακόμα και φίλος μου να ήταν , δεν είχε κανένα δικαίωμα να ’’ενημερώσει’’ για το ταξίδι μου και ο δεύτερος ,αφετέρου , είναι γιατί δεν ξέρω σε τι είδους λεπτομέρειες προέβη και στο κάτω-κάτω δεν την νοιάζει ποιον βάζω στο κρεβάτι μου και ποιον δεν βάζω..
Οι γονείς μου δεν γνωρίζουν ακόμα για μένα , αλλά ειλικρινά μακάρι να κατάλαβαν κάτι ... Κουράστηκα να προσπαθώ να μην γίνομαι έρμαιο σχολίων κάποιων ’’κυριών’’ ... Ήθελα να ζήσω εκείνη τη στιγμή και την έζησα , με το αγόρι μου και με οποιονδήποτε άλλο.. Και κανείς δεν θα με εμπόδιζε..
Μάλλον, αυτή είναι η κατάρα του να ζεις στην Ελλάδα και πιο ειδικά , να σπουδάζεις σε πόλη κοντά στο πατρικό σου..
Μακάρι να καταλάβανε κάτι , διαφορετικά θα τους το πω εγώ... Καιρός γαρ εγγυς ..

Στο βράχο - Ξύλινα σπαθιά

Αφιερωμένο στη γλυκειά μου Όλυ και σε όλους όσοι , ενίοτε κάνουν όνειρα...



Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού
και κοιτάω όλους αυτούς που τους έσπρωξε ένα χέρι
κι αναγκάστηκαν να βγάλουνε φτερά
τώρα τους φωτίζει αυτό το υπέροχο αστέρι
τους κοιτάω να πλανιούνται μακρυά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει
κάποιος απ'αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει


άσε τη ζωή να λιώνει μέσα στα χέρια της σαν χιόνι

Στέκομαι στην πόρτα σου μπροστά
και διαβάζω ένα μήνυμα γραμμένο με μαχαίρι
ότι έπρεπε να φύγουνε ξανά
ότι τώρα διασχίζουν το μεγάλο μεσημέρι
και την πιο παραμυθένια αμμουδιά
πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει
κάποιος απ'αυτούς θα ξέρει
κάποιος πλησιάζει σα να θέλει να μου πει

Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει
μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει
θυμήσου, τότε που σ'άφησαν μονάχο
τον σκορπιό που βρήκες όταν σήκωσες το βράχο
το βράχο, που επάνω του το κάστρο φτάνει στους ουρανούς
για ναύτες σαν κι αυτούς λιμάνι
κάνει να ακούγεται κι αυτό το βράδυ
ο ήχος απ'τα κέρματα που ρίχνει στο πηγάδι,η μόίρα
θυμάμαι τ'αρωμά της
τους σκύλους που ησυχάζανε κάτω απ'τα βλέματά της
πήγαινε δε θα το μετανιώσεις
πες της πως ήρθες εσύ και θα το νιώσεις
θα νιώσεις στο πλάι σου την πνοή της
μια νύχτα με πανσέληνο στο ιπτάμενο χαλί της
__________________
Σταματήστε τη γη να κατέβω.